ขยะในครัวคืออะไรต่อผลกระทบต่อสิ่งแวดล้อม

หน่วยกำจัดขยะในครัวจะเพิ่มภาระของสารอินทรีย์คาร์บอนที่ไปถึงโรงบำบัดน้ำ ซึ่งจะช่วยเพิ่มการใช้ออกซิเจนMetcalf และ Eddy วัดผลกระทบนี้เป็นปริมาณ 0.04 ปอนด์ (18 กรัม) ของความต้องการออกซิเจนทางชีวเคมีต่อคนต่อวันเมื่อใช้เครื่องกำจัด] การศึกษาของออสเตรเลียที่เปรียบเทียบการแปรรูปอาหารในอ่างล้างจานกับทางเลือกในการทำปุ๋ยหมักผ่านการประเมินวงจรชีวิตพบว่าในขณะที่ เครื่องกำจัดน้ำในอ่างทำงานได้ดีในแง่ของการเปลี่ยนแปลงสภาพภูมิอากาศ การทำให้เป็นกรด และการใช้พลังงาน ซึ่งมีส่วนทำให้เกิดภาวะยูโทรฟิเคชันและความเป็นพิษ

ซึ่งอาจส่งผลให้มีค่าใช้จ่ายสูงขึ้นสำหรับพลังงานที่จำเป็นในการจ่ายออกซิเจนในการปฏิบัติงานรองอย่างไรก็ตาม หากมีการควบคุมการบำบัดน้ำเสียอย่างละเอียด คาร์บอนอินทรีย์ในอาหารอาจช่วยให้การย่อยสลายของแบคทีเรียดำเนินต่อไป เนื่องจากคาร์บอนอาจขาดกระบวนการดังกล่าวคาร์บอนที่เพิ่มขึ้นนี้ทำหน้าที่เป็นแหล่งคาร์บอนราคาไม่แพงและต่อเนื่องซึ่งจำเป็นสำหรับการกำจัดสารอาหารทางชีวภาพ

ผลลัพธ์ประการหนึ่งคือปริมาณของแข็งที่ตกค้างจากกระบวนการบำบัดน้ำเสียมีปริมาณมากขึ้นจากการศึกษาที่โรงงานบำบัดน้ำเสียของ East Bay Municipal Utility District ซึ่งได้รับทุนสนับสนุนจาก EPA เศษอาหารก่อให้เกิดก๊าซชีวภาพถึงสามเท่าเมื่อเทียบกับกากตะกอนน้ำเสียจากชุมชนมูลค่าของก๊าซชีวภาพที่เกิดจากการย่อยสลายเศษอาหารแบบไม่ใช้ออกซิเจนดูเหมือนจะสูงกว่าต้นทุนในการแปรรูปเศษอาหารและการกำจัดกากชีวภาพที่เหลือ (ตามข้อเสนอของสนามบิน LAX เพื่อเปลี่ยนขยะอาหารปริมาณมาก 8,000 ตัน/ปี)

ในการศึกษาที่โรงงานบำบัดน้ำเสียของไฮเปอเรียนในลอสแอนเจลิส การใช้เครื่องกำจัดมีผลกระทบเพียงเล็กน้อยหรือไม่มีเลยต่อผลพลอยได้ของของแข็งชีวภาพทั้งหมดจากการบำบัดน้ำเสีย และมีผลกระทบต่อกระบวนการจัดการน้อยที่สุดเช่นเดียวกัน เนื่องจากการทำลายของแข็งระเหยง่าย (VSD) จากเศษอาหารให้ผลน้อยที่สุด ปริมาณของแข็งในสารตกค้าง

โดยทั่วไปการใช้พลังงานจะอยู่ที่ 500–1,500 วัตต์ เทียบได้กับเตารีดไฟฟ้า แต่เพียงช่วงสั้นๆ เท่านั้น รวมประมาณ 3-4 กิโลวัตต์ชั่วโมงต่อครัวเรือนต่อปี] การใช้น้ำในแต่ละวันจะแตกต่างกันไป แต่โดยทั่วไปคือ 1 แกลลอนสหรัฐฯ (3.8 ลิตร) ของน้ำต่อคนต่อวัน เปรียบได้กับชักโครกเพิ่มเติมการสำรวจหนึ่งหน่วยแปรรูปอาหารพบว่าการใช้น้ำในครัวเรือนเพิ่มขึ้นเล็กน้อย